Ո՞րն է կարևո­րը՝ վար­չա­պե­տի ինս­տի­տու՞­տը, թե՞ ա­մե­նուր սա­տա­նա­ներ ու «խե­լա­գար­ված փախ­չող սա­քո­ներ» տես­նող-փնտ­րող Նի­կո­լը

«ՊԱ­ՊԻԿ»-ՇՈՈՒ

Երբ ա­պի­լի 24-ի լույս 25-ի գի­շե­րը 2.00-ին (լավ էլ անձրև էր մա­ղում), Նի­կո­լը Facebook-յան իր է­ջում ա­վե­տեց կնոջ գրա­ռու­մը. «Քիչ անց՝ մեր բո­լո­րի սր­տե­րը գե­րած Պա­պի­կին, վար­չա­պե­տի հանձ­նա­րա­րու­թյամբ, պե­տա­կան մա­կար­դա­կով կու­ղեկ­ցեն Ծի­ծեռ­նա­կա­բեր­դի հու­շա­հա­մա­լիր, և նա վեր­ջա­պես իր ծա­ղիկ­նե­րը կխո­նար­հի Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի հի­շա­տա­կին», ա­կա­մա զու­գա­հեռ­ներ անց­կաց­րի մաք­սա­յին ծա­ռա­յու­թյան ե­րի­տա­սարդ աշ­խա­տա­կից Հայկ Մար­տի­րո­սյա­նի, կուր­թան­ցի 33-ա­մյա Մե­խակ Ա­ռա­քե­լյա­նի և 82-ա­մյա պա­պի­կի միջև:
Պարզ էր, մե­րօ­րյա «Հի­սու­սը» ինչ­պես հար­մար ա­ռիթն օգ­տա­գոր­ծեց և PR-վեց կուր­թան­ցի ե­րի­տա­սար­դի ֆո­նին (հրա­պա­րա­կավ նե­րո­ղու­թյուն խնդ­րեց, Սի­փան Փա­շի­նյա­նին ու­ղար­կեց նրա մոտ «բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի», մտա­բե­րենք նաև ա­ռող­ջա­կան բազ­մա­թիվ խն­դիր­ներ ու­նե­ցող նվաս­տաց­ված Մե­խա­կի բարձ­րա­ձայ­նումն առ Նի­կոլ՝ «Ե­թե ես է­լի էս դո­մի­կում ապ­րեմ, ես պա­րոն Փա­շի­նյա­նին ընտ­րե­լու եմ»), այն­պես էլ բաց չի թող­նի հի­շյալ ծե­րու­նուն:
Չս­խալ­վե­ցի, 82-ա­մյա Ար­տուշ Միր­զո­յա­նի չգի­տակց­ված մաս­նակ­ցու­թյամբ Փա­շի­նյանն իր պաշ­տած «հպարտ»-նե­րին մա­տու­ցեց շա՜տ վատ «թխ­ված» է­ժա­նա­գին «Պա­պիկ»-շոուն, որն ան­շուշտ պետք է ա­վարտ­վեր ի­րեն ձոն­ված դի­ֆի­րամ­բով, ին­չը և չու­շա­ցավ. «Ես խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թյուն եմ հայտ­նում Նի­կո­լին, որ Նի­կո­լը մի մի­լիոն մարդ­կանց մա­հից ա­զա­տեց» կամ՝ «Կյան­քիդ մեռ­նեմ, Նի­կոլ, մորդ կա­թին մեռ­նեմ: Ո­տերդ լվամ, ջու­րը խմեմ»:
Հան­րու­թյա­նը մա­տուց­ված բե­մադ­րու­թյան սցե­նա­րիստ­նե­րը հաս­տատ սի­րո­ղա­կան մա­կար­դակ ու­նեին. գի­շեր­վա 2-ին դի­վա­դա­դար ար­ված պա­պի­կին անձրևի տակ ան­մար կրա­կին հասց­նե­լը, ի­հար­կե, թրթ­ռաց­րեց ո­մանց հո­գու քն­քույշ լա­րե­րը, և Facebook-ում սր­տա­ռուչ, հու­զա­կան գրա­ռում­ներ հո­սե­ցին. «Սր­տի» վար­չա­պե­տը, տե­սա՞ք, լույս տվեց պա­պին, հաց, մե­ծա­րեց, տու­նը սկ­սե­ցին նո­րո­գել, եր­ջա­նիկ ծե­րու­թյուն ա­պա­հո­վեց»: «Փա՜ռք ու պա­տիվ մեր Նի­կո­լին»: «Աշ­խարհն է նա­խան­ձում հա­յե­րիս, վար­չա­պետ ու­նենք…»: «Նի­կոլ, ու­տեմ քո…»:

Այ­նու­հան­դերձ, սցե­նա­րը վատն էր ու հա­մո­զիչ չէր, ո­րով­հետև ուշ­գի­շե­րա­յին «քայլ­քի» ըն­թաց­քում ան­վերջ ցց­վում էր. «Տեր և տի­կին Փա­շի­նյան­նե­րը փա­րի­սե­ցիու­թյուն են ա­նում և ըն­դա­մե­նը PR-վում» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը:
Պար­զա­պես այր ու կին հաս­կա­ցան, որ ի­րենց ռեյ­տին­գը սար­սա­փե­լի ըն­կավ, ո­րո­շե­ցին օգտ­վել քաղ­տեխ­նո­լո­գիա­յի PR զի­նա­նո­ցից՝ ընտ­րու­թյու­նը կանգ ա­ռավ «չար ոս­տի­կան» -«բա­րի վար­չա­պետ» հա­կադ­րու­թյան վրա:
Միշտ նույն պատ­մու­թյու­նը, նույն «անգ­րա­գետ» ձե­ռա­գի­րը, նույն ան­տա­ղանդ, ցած­րա­կարգ սցե­նարն ու ռե­ժի­սու­րան: Այր ու կին նախ ցու­ցադ­րում են սե­փա­կան նե­րաշ­խար­հի ճշգ­րիտ էու­թյու­նը, իսկ հե­տո ըն­տա­նի­քով փոր­ձում «պա­լիտ­րա­յի» հյու­թեղ գույ­նե­րով շտ­րիխ­ներ ա­վե­լաց­նել սպի­տակ կտա­վին սևով ստաց­ված ի­րենց դի­մա­պատ­կեր-ար­տա­ցո­լան­քին:
Ին­չու՞։

Ո­րով­հետև Facebook-ը ե­ռում է. «հպարտ քա­ղա­քա­ցին» թքում-մրում է: Իսկ կյան­քի, դի­մա­ցի­նին հար­գել-արժևո­րե­լու նրանց հա­վա­տամ­քը բա­ցա­ռա­պես ծն­վում-ձևա­վոր­վում է Facebook-յան սար­դոս­տայ­նում:
Ո­րով­հետև Նի­կո­լի շր­ջա­նա­ռու­թյան մեջ դրած «հպարտ քա­ղա­քա­ցի» տխ­մար ար­տա­հայ­տու­թյունն ըն­դա­մե­նը միա­միտ­նե­րի ա­կանջ­նե­րը շո­յե­լու և դրան­ցից լապ­շա կա­խե­լու հա­մար է:
Ո­րով­հետև ստե­րով կե­րակր­վող­նե­րին ա­նընդ­հատ ծա­մե­լու և քն­նար­կե­լու է­ժա­նա­գին սնունդ պետք է տալ:
Ո­րով­հետև «թավ­շի» հայ­րը տես­նում-ֆիք­սում է՝ «հպարտ»-ը վա­ղու՜ց ար­դեն հպարտ չէ, ու հա­կա­ռա­կի նման ՌԴ ԱԳ նա­խա­րար Սեր­գեյ Լավ­րովն էլ ան­հար­կի թա­կում է ճղ­ճիմ բան­սար­կու­թյուն­նե­րի գե­րի դար­ձած հայ հան­րու­թյան դու­ռը` Հա­յաս­տա­նի հա­սա­րա­կու­թյա­նը ի­րա­զե­կե­լով, թե որն է ղա­րա­բա­ղյան բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ներ­կա փու­լի օ­րա­կար­գը:
Սա­կայն ճշ­մար­տու­թյու­նը մեկն է՝ քա­նի պապ ու տատ էլ, ժո­ղովր­դի լեզ­վով ա­սած` «խտ­տած» հասց­նես ան­մար կրա­կին, PR-վես նրանց ո­ղո­ղած սնն­դի տոպ­րակ­նե­րի ֆո­նին (գթասր­տու­թյու­նը, ի դեպ, լռու­թյուն է սի­րում), չես կա­րո­ղա­նա շե­ղել հան­րու­թյան ու­շադ­րու­թյու­նը Լավ­րո­վի բարձ­րա­ձայ­նու­մից` բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի սե­ղա­նին փու­լա­յին տար­բե­րակն է, որ սպա­սում է ստո­րագ­րու­թյան։

ՍԵ­ՓԱ­ԿԱ­ՆԱՇ­ՆՈՐՀ­ՎԵՑ ԱՊ­ՐԻ­ԼԻ 24-Ը

2018-ի սա­հուն իշ­խա­նա­փո­խան­ցու­մից հե­տո ա­մեն­ժա­մյա ռե­ժի­մով հն­չող և մեր ա­կանջ­ներն ու նյար­դե­րը միա­լար սղո­ցող «հպարտ քա­ղա­քա­ցի» տավ­տո­լո­գիան, որ այլևս չի ըն­կալ­վում, չշր­ջան­ցեց ան­գամ Ապ­րի­լի 24-ը. «Սի­րե­լի ժո­ղո­վուրդ, Հա­յաս­տա­նի հան­րա­պե­տու­թյան հպարտ քա­ղա­քա­ցի­ներ, Ար­ցա­խի հան­րա­պե­տու­թյան հպարտ քա­ղա­քա­ցի­ներ, սփյուռ­քի հպարտ հա­յու­թյուն», և այլն, և այլն:
Ցե­ղաս­պա­նու­թյան 105-րդ տա­րե­լիցն ու «հպարտ»-ը ի՞նչ առն­չու­թյուն­ներ ու­նեին, ինձ հա­մար գո­նե, այդ­պես էլ ան­հայտ մնաց:
«Հպարտ»-ը նկա­տեց-զգաց, թե ինչ­պես հա­րամ­վեց, բա­ժան-բա­ժան ար­վեց այն միաս­նու­թյու­նը, որ 1967-ից ի վեր դրսևոր­վել է Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի ո­գե­կոչ­ման օ­րը, ինչ­պես սե­փա­կա­նաշ­նորհ­վեց ապ­րի­լի 24-ը: Փսոր­վեց մինչ այժմ մեր ի­մա­ցած ճշ­մար­տու­թյու­նը՝ Ցե­ղաս­պա­նու­թյան խոր­հուր­դը ազ­գա­յին վե­րած­նն­դի ու միաս­նու­թյան մեջ է:
Բո­լորն էլ հաս­կա­նում էին՝ անվ­տան­գու­թյան խն­դիր­նե­րից թե­լադր­ված անհ­րա­ժեշտ էին ո­րո­շա­կի սահ­մա­նա­փա­կում­ներ: Սա­կայն, ե­թե խոր­հր­դա­րա­նա­կան կա­ռա­վար­ման մո­դել ու­նե­ցող երկ­րում հու­շա­հա­մա­լիր են գնում վար­չա­պետն ու յուր տի­կի­նը, Երևա­նի քա­ղա­քա­պետ Մա­րու­թյա­նը, մարզ­պետ­ներ, ա­պա շատ տրա­մա­բա­նա­կան հարց՝ ու՞ր էին պատ­գա­մա­վոր­նե­րը, ե­թե ոչ բո­լո­րը, գո­նե խմ­բակ­ցու­թյուն­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րը: Այ­լա­պես ստաց­վում է՝ «նոր» Հա­յաս­տա­նում ան­գամ Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի հու­շա­հա­մա­լիր բարձ­րա­նալն է լուծ­վում նի­կո­լա­կան-ոչ­նի­կո­լա­կան տար­բե­րա­կով:

ՔԵ­ԶԱ­ՆԻՑ ԿՈՒՌՔ ՄԻ՛ ՍԱՐ­ՔԻՐ

COVID-19-ի մեղ­քով «շր­ջա­փակ­ված», աշ­խա­տան­քից, գու­մար վաս­տա­կե­լու տար­րա­կան հնա­րա­վո­րու­թյու­նից զրկ­ված «հպարտ»-նե­րը, ո­րոնց Նի­կո­լը հար­մար ա­ռի­թի դեպ­քում միշտ սեր է խոս­տո­վա­նում, այ­սօր չգի­տեն գլուխ­նե­րը ո՛ր քա­րին տան, ո՞նց դի­մա­կա­յեն մա­շող-հյու­ծող դժ­վա­րու­թյուն­նե­րին, քաղ­ցին: Նրանց սար­սա­փեց­նում է հատ­կա­պես լույսն ու գազն ան­ջա­տե­լու հե­ռան­կա­րը:
«Ի­րա­տե­սի» խմ­բագ­րու­թյուն հե­ռա­ձայ­նող «հպարտ»-նե­րը հիմ­նա­կա­նում նույն հարցն են հն­չեց­նում՝ ա­ջակ­ցու­թյուն լի­նե­լու՞ է կա­ռա­վա­րու­թյու­նից, Նի­կո­լը կանգ­նե­լու՞ է իր իսկ բնո­րո­շած «հպարտ»-նե­րի թի­կուն­քին, թե՞ Տեր-Պետ­րո­սյա­նի նման ըմ­բռ­նու­մով է մո­տե­նա­լու տո­տալ ան­ջա­տում­նե­րին:
Իսկ Նի­կո­լը կի­սատ-պռատ ինչ-որ բա­ներ է ա­սում և ըն­դա­մե­նը շո­ղո­քոր­թում հան­րու­թյա­նը՝ «Հա­յաս­տա­նի հպարտ քա­ղա­քա­ցի­ներ»… Ա­սել է՝ բա­վա­րար­վեք նրա­նով, որ ձեզ «հպարտ» եմ կո­չում:
Ըստ Նի­կո­լի, տես­նես ի՞նչ գույ­նի կամ հա­մի է «հպարտ»-ը: Հե­տաքր­քիր է՝ «հպարտ»-ը կուտ­վի՞ (չփոր­ձես հիպ­նո­սի տակ գտն­վող­նե­րին հայտ­նի կեր­պա­րի նման հա­մո­զել, թե գի­նով կուտ­վի… կամ էլ՝ սև խա­վիա­րով): «Հպարտ»-ով հնա­րա­վո՞ր է կո­մու­նալ վար­ձավ­ճար­նե­րը փա­կել, հաց գնել:

Այ­սօր հիաս­թափ­ված «հպարտ»-նե­րը խոս­տո­վա­նում են ցա­վով՝ «ընդ­դի­մա­դիր» Նի­կո­լը, ո­րին հա­վա­տա­ցել են, եր­կու տա­րի ա­ռաջ բա­ցա­հայտ խա­բել է ի­րենց, հոր­դո­րե­լով ու խոս­տա­նա­լով՝ դուք «մեր­ժեք Սեր­ժին», «օ­ծյա­լիս», բա­ռա­ցիո­րեն ձեր ու­սե­րի վրա հասց­րեք վար­չա­պե­տա­կան ա­թո­ռի բար­ձունք­նե­րին, ես կլու­ծեմ տա­րի­նե­րով կու­տակ­ված սո­ցիա­լա­կան բո­լոր խն­դիր­նե­րը, ձեր կյան­քը կդարձ­նեմ դրախտ:
Ի­հար­կե դարձ­րիր, Նի­կո՛լ, պա­լատ­ներ, մե­քե­նա­ներ, ինք­նա­թիռ­ներ, հա­շիվ­ներ… բայց միայն քո ու մնա­ցած քայ­լա­րած­նե­րի կյան­քը: Իսկ «հպարտ»-նե­րին մո­ռա­ցար, թո­ղե­ցիր ի­րենց չլուծ­վող հա­ցի խնդ­րի հետ: ՈՒ նրանք բո­լո­րը, որ այ­սօր տար­րա­կան խն­դիր­նե­րը կար­գա­վո­րե­լու փող չու­նեն, բա­ռա­ցիո­րեն «խե­լա­գար­վում» են, երբ շո­ղո­քոր­թում ես, փոր­ձում սի­րա­շա­հել սո­ված­նե­րին, աղ­քա­տու­թյան շե­մից ան­դին հայ­տն­ված­նե­րին: Ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կի մե­ղա­վո­րը դու՛ ես քո ա­պաշ­նորհ կա­ռա­վար­մամբ, ա­վե­լի ճիշտ` չկա­ռա­վար­մամբ, ստե­րով, ան­պա­տաս­խա­նա­տու քայ­լե­րով:

Ի՞նչ ա­սել է՝ «հպարտ»: Որ­քան էլ հա­մոզ­ված ես, թե աստ­վա­ծա­բա­նու­թյու­նը հոգևո­րա­կան­նե­րից լավ գի­տես, այ­նուա­մե­նայ­նիվ չի խան­գա­րի փոք­րիկ լիկ­բե­զը:
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա Մել­քու­մյա­նը ինք­նա­տիպ դիր­քո­րո­շում ու­նի քո սի­րած ՝ «հպարտ»-ի առն­չու­թյամբ. «Ամ­բար­տա­վա­նու­թյու­նը հպար­տու­թյան ծնունդ է,- հա­մոզ­ված է նա:- Իսկ գի­տե՞ք ինչ է նշա­նա­կում հպար­տու­թյու­նը: Հպար­տու­թյու­նից, որ «հ» տա­ռը հա­նենք, կմ­նա պար­տու­թյու­նը, սր­բերն ա­սում են` հրեշ­տա­կի պար­տու­թյուն, ո­րով­հետև ա­ռա­ջին հպար­տը սա­տա­նան էր: Այ, այս­տեղ է «հպարտ քա­ղա­քա­ցի» աս­վա­ծի մի­ջի թա­կար­դը: «Հպարտ քա­ղա­քա­ցի», այ­սինքն ԱՍՏ­ԾՈՒՆ պարտ­ված և սա­տա­նա­յի առջև կո­րա­ցած քա­ղա­քա­ցի: Ինչ­պես ա­սում են` սա­տա­նան ման­րուք­նե­րի մեջ է» («Ի­րա­տես», թիվ 29, 2020):

Ի դեպ, քեզ նման «հպարտ» բղա­վող­ներն էին, որ «շարժ­ման մեջ» դր­վե­ցին ու սե­փա­կան ազ­գի դեմ գոր­ծե­ցին բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում։ Թշ­նա­մին հենց այդ­պի­սի­նե­րին օգ­տա­գոր­ծեց ըստ անհ­րա­ժեշ­տի, իսկ հե­տո որ­պես թա­փոն նե­տեց աղ­բա­ման։
2018-ի ապ­րի­լին էլ քո նյու­թած խար­դա­վանք­նե­րի ո­րո­գայթն ըն­կած «հպարտ»-նե­րի վայ­րագ «դըմփ-դըմփ հու՜»-ն էր, որ բա­նա­կից ճո­ղոպ­րած­նե­րին, զին­վո­րա­կան տար­բե­րան­շան­նե­րը մի­մյան­ցից չզա­տող­նե­րին, ԼԳԲՏ-ա­կան այ­լա­սեր­ված­նե­րին ու ա­ղան­դա­վոր­նե­րին հե­տին­նե­րից ա­ռա­ջին դարձ­րեց, մեր գլ­խին գե­րա­գույն գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տար­ներ, «ա­սող­ներ» կար­գեց ու հնա­րա­վո­րու­թյուն ըն­ձե­ռեց հար­վա­ծե­լու ազ­գի հենց ար­մատ­նե­րին:

«Հպարտ»-ներն էյ­ֆո­րիա­յի մեջ չէին նկա­տում, որ մի օր «Հռո­մի պապ», հա­ջորդ օ­րը «Հի­սուս» մա­տուց­վո­ղի կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գում չկողմ­նո­րոշ­վե­լը, դի­լե­տան­տու­թյու­նը, ան­ճա­րա­կու­թյունն ու ան­փոր­ձու­թյու­նը եր­կի­րը տա­նում են տն­տե­սա­կան ու սո­ցիա­լա­կան ցն­ցում­նե­րի։ Կարևո­րը, ինչ­պես հմայ­ված հո­գի­նե­րին ներ­շն­չում էր «նյու Հի­սու­սը», «հպարտ» լի­նելն է ու… Նա լավ էր սեր­տել հին հռո­մեա­ցի­նե­րի ար­ձա­նագ­րու­մը՝ «panem et circenses» (հաց և տե­սա­րան­ներ)։

«Ժող­վար­չա­պե­տի» սար­քած «տե­սա­րան­նե­րով» շլա­ցած­նե­րը չզ­գա­ցին, որ դար­ձել են ան­հաս­կա­նա­լի մղ­ձա­վան­ջի ստ­րու­կը։ Մղ­ձա­վանջ, որ Նի­կոլ ա­նունն է կրում, մղ­ձա­վանջ, որն ա­մեն ժամ հա­վա­տաց­նում է՝ ե՛ս եմ ձեր սր­տի վար­չա­պե­տը, ե՛ս, որ demoskratos եմ, ա­զա­տա­րար եմ, ազ­նիվ եմ, ար­դար եմ։ Ես լա՜վն եմ։ Ե՜ս… ե՜ս… ե՜ս… ՈՒ քա­նի ես կամ, հետ չեն գա Սեր­ժը, ՀՀԿ-ն, մյուս­նե­րը։ Ե­թե ոչ ե՛ս, ա­պա ու­րիշ որևէ մե­կը Հա­յաս­տա­նում չի լի­նի սու­պեր­վար­չա­պետ։
Մինչ­դեռ պե­տու­թյու­նը չի՛ կա­րող մարմ­նա­վոր­վել-անձ­նա­վոր­վել մե­կի, այն էլ թե­րի կր­թու­թյամբ մե­կի, կեր­պա­րում, ո­րը եր­կու տա­րի շա­րու­նակ չկա­րո­ղա­ցավ ձեր­բա­զատ­վել թեր­թի խմ­բագ­րի «սինդ­րո­մից» ու եր­կի­րը վե­րա­ծեց խե­լա­գար խմ­բագ­րա­տան, ուր վխ­տում են ծիա­ծա­նի գույ­նե­րով ներկ­ված­նե­րը, օ­տա­րերկ­րյա գոր­ծա­կալ­նե­րը (ես չէ, ինքն է վկա­յում այդ մա­սին), չար­քե­րը… Ա­սել է՝ եր­կի­րը դար­ձել է հի­վան­դա­սե­նյակ հա­մար 6։ Լայ­նար­ձակ մի սե­նյակ, որ­տեղ հայ­հո­յում են, սպառ­նում, գռեհ­կա­բա­նում, բա­ցա­հայտ ար­հա­մար­հում, ամ­բաս­տա­նում, բռ­նում-բաց թող­նում, հրա­պա­րա­կայ­նո­րեն թքում շար­քա­յին «հպարտ»-ի դեմ­քին, հե­տո շպա­րում-թաքց­նում թու­քը:

Նման պե­տու­թյու­նը, ցա­վոք, որ­քան էլ ձգ­տենք, չի՛ կա­րող հա­մար­վել ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան։
Հարց եմ տա­լիս՝ իս­կա­կան ղե­կա­վա­րը կզ­բաղ­վի՞ բան­սար­կու­թյուն­նե­րով, պա­ռակ­տե­լով, փո­շիաց­նե­լով, երբ եր­կիրն ա­մեն րո­պե, ա­մեն վայր­կյան սահ­ման­նե­րի անվ­տան­գու­թյան խն­դիր ու­նի ու Ար­ցա­խի հիմ­նա­հարց:
Երկ­րի իս­կա­կան ղե­կա­վա­րը փո­ղոց­նե­րը կչափչ­փի ու դյու­րա­հա­վատ­նե­րին կխա­բի՞, թե՝ լավ չեք ապ­րի, մինչև Հրայր Թով­մա­սյա­նը չգ­նա, ու Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի դա­տա­վոր­նե­րը չփոխ­վեն:
ՍԴ՞-ն է մե­ղա­վոր, որ եր­կի­րը վե­րա­ծել ես թա­տե­րա­բե­մի, ինքդ էլ դար­ձել սցե­նա­րիստ-ռե­ժի­սոր-պրո­դյու­սեր-դե­րա­սան-հու­շա­րար-ա­մեն ինչ, իսկ ի­րա­կա­նում...
Ըստ քեզ, բո­լորն են մե­ղա­վոր քո սայ­թա­քում­նե­րի, դի­վա­նա­գի­տա­կան պար­տու­թյուն­նե­րի ու աշ­խա­տան­քա­յին մյուս ո­լորտ­նե­րում մե­կը մյու­սին հա­ջոր­դող ան­հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րի հա­մար, բայց ո՛չ եր­բեք դու։

Ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան երկ­րի ղե­կա­վարն ապ­րիո­րի չի խո­սում «самосуд»-ից, «վզա­կո­թե­րին տա­լուց», ծե­փե­լուց, ող­նա­շար ջար­դե­լուց, միայն նե­գա­տի­վից։ Չհաս­կա­ցանք, հի­մա դու վար­չա­պետ ե՞ս, թե՞ ինկ­վի­զի­ցիա­յի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, ո­րը մարդ­կանց կտ­տանք­նե­րի է են­թար­կում, ա­մե­նուր սա­տա­նա­ներ, վհուկ­ներ, դա­վա­ճան­ներ, օ­տա­րերկ­րյա գոր­ծա­կալ­ներ փնտ­րում։
«Հպարտ»-ներ, ե­թե վա­ղը ՀՀ վար­չա­պետ դառ­նա մե­կը, ո­րի աչ­քին ռու­սի ա­սա­ծով, ничего не мерещится, եր­կի­րը կքանդ­վի՞։ Ո՞րն է կարևո­րը՝ վար­չա­պե­տի ինս­տի­տու­՞տը, թե՞ ա­մե­նուր սա­տա­նա­ներ ու «խե­լա­գար­ված փախ­չող սա­քո­ներ» տես­նող-փնտ­րող, ինտ­րիգ­ներ սար­քող, բո­լո­րին կաս­կա­ծող, ա­մեն ին­չից ու ա­մեն­քից (ան­գամ սե­փա­կան ստ­վե­րից) վա­խե­ցող Նի­կո­լը: Ե­թե վեր­ջի­նը, ու­րեմն ճիշտ է Նի­կո­լը, որ իր գռե­հիկ, ժար­գո­նա­յին «մաս­տեր կլաս»-նե­րով հա­մո­զում-հա­վա­տաց­նում է, թե Հա­յաս­տա­նի ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան, գո­յատևման (առն­վազն մինչև 2050-ը) միակ ե­րաշ­խիքն ինքն է, ո­րով­հետև ե­թե Մա­կուն­ցի մեջ ըն­դա­մե­նը մշա­կույթն էր, ա­պա իր մեջ եր­կիրն է ու պե­տու­թյու­նը։

Մարդն ի­րե­նից կուռք է ձու­լել, պատ­վան­դան բարձ­րաց­րել, «հպարտ»-նե­րին էլ ստի­պում է եր­կր­պա­գել «ոս­կե հոր­թին», մո­ռա­նա­լով պատ­վի­րա­նը՝ քեզ հա­մար կուռ­քեր մի՛ սար­քիր, ո­րը Նի­կո­լի պա­րա­գա­յում կհն­չի՝ քե­զա­նից կուռք մի՛ սար­քիր։

Երբևէ «հպարտ»-նե­րին կհու­զի՞ գլ­խա­վո­րը՝ ին­չու՞ այս­պես ստաց­վեց։ Որ­տե՞ղ սայ­թա­քե­ցինք։ Որ­տե՞ղ էր սխա­լը. Սեր­ժի, ՀՀԿ-ի, փո­ղոց­նե­րը լց­ված, մե­քե­նա­նե­րի տակ պառ­կող, ճա­նա­պարհ­ներ փա­կող ու սթափ մտա­ծող­նե­րին սպառ­նա­ցող-սևաց­նող ամ­բո­խի, ի վեր­ջո, բո­լո­րիս։ Այս ի՞նչ «ձեռք» էր, որ Հա­յաս­տա­նը, որ­պես պա­տան­դի, կապկ­պեց ու հանձ­նեց մեկ դե­րա­սա­նի (վա՜տ դե­րա­սա­նի) քմա­հա­ճույ­քին։

Փի­րու­զա ՄԵ­ԼԻՔ­ՍԵ­ԹՅԱՆ